τους μόνιμους κατοίκους της Γλώσσας είναι τρόπος ζωής.
Όμως τι γίνεται
με την υλική κληρονομιά μας; Και για να
γίνω πιο συγκεκριμένη, αναφέρομαι σε
ένα κομμάτι σπουδαίο, που ονομάζεται
Πινακοθήκη Γλώσσας Σκοπέλου και φιλοξενεί
σαράντα δύο εκλεκτούς πίνακες,έργα του
μεγάλου ζωγράφου Αλέξανδρου Σιδέρη.
Αυτό που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια, ήταν η είδηση πως στο χωριό μας λειτουργεί βιβλιοθήκη από την οποία μπορούμε να δανειζόμαστε βιβλία. Δεν θυμάμαι κανείς να μας μίλησε για τον συντοπίτη μας Αλέξανδρο Σιδέρη, το έργο του και την αγάπη του για τη Γλώσσα.
Δεν προσπαθώ
να ρίξω ευθύνες σε κανένα, αφού ήταν
άλλες εποχές, μικρή η κοινωνία της
Γλώσσας και ίσως κανείς δεν γνώριζε
την αξία αυτής της μεγάλης δωρεάς...
Όμως από το
1975 μέχρι σήμερα, έχουν περάσει σχεδόν
σαράντα χρόνια και οι πίνακες φθείρονται
χρόνο με το χρόνο. Τον Αύγουστο του 2012,
η εφημερίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου
Γλώσσας ''Πλατάνα'', έκανε ένα αφιέρωμα
στον Αλέξανδρο Σιδέρη και το έργο του,
αλλά χωρίς αποτέλεσμα...
Και
αναρωτιέμαι...μόνο εγώ αισθάνομαι
αμήχανα, όταν Έλληνες και ξένοι με ρωτούν
ποιους χώρους αξίζει να επισκεφθούν
στη Γλώσσα; Τι να πω;Ένα λαογραφικό
μουσείο, που κι αυτό καταρρέει χρόνο με
το χρόνο και μια πινακοθήκη της οποίας
την ιστορία την γνωρίζουμε ελάχιστοι;
Είναι εύκολο
να ρίχνουμε το μπαλάκι της ευθύνης στην
εκκλησία (στην οποία ανήκουν),στο Δήμο
και πάει λέγοντας. Είναι ευθύνη όλων
μας! Δεν είναι μόνο το κόστος της
συντήρησης, είναι και το κομμάτι της
ενημέρωσης κι αυτό δεν στοιχίζει. Δεν
θυμάμαι ποτέ να έγινε μια επίσκεψη από
τα σχολεία μας στο χώρο αυτό, για την
ενημέρωση των παιδιών μας...
Οι παλαιότεροι όπως ανέφερα και πριν, δικαιολογούνται γιατί δεν ήξεραν. Εμείς όμως; Τι θα πούμε στα παιδιά μας όταν η πινακοθήκη θα αποτελεί παρελθόν;Δεν ξέραμε; Μάθαμε! Μάλλον η απάντηση θα είναι, ότι δεν ήμασταν άξιοι να έχουμε στην κατοχή μας μια τέτοια κληρονομιά.
Αναμφίβολα
ζούμε σε μια δύσκολή εποχή, που η
οικονομική κρίση έχει τον πρώτο λόγο
και όλα τ'άλλα φαντάζουν υπερβολές.
Σκοπός είναι, να μην αφήσουμε να πάρει
μαζί της, κειμήλια, των οποίων την αξία
θα μάθουμε μετά την ολοκληρωτική
καταστροφή τους!
Ας κάνουμε την
αρχή, μαθαίνοντας γι αυτό τον μεγάλο
καλλιτέχνη που τα έργα του κοσμούν τα
μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου και ας
φροντίσουμε για την συντήρηση και τη
φύλαξη που τους αρμόζει. Σ' αυτό θα
χρειαστούμε και την βοήθεια των ομογενών
μας που αγαπούν τη γενέτειρα και μπορούν
να συνδράμουν οικονομικά, (το ποσό δεν
ξεπερνούσε τα 10.000 ευρώ πριν 2 χρόνια
)προκειμένου να αποκατασταθούν οι ζημιές
και να διαμορφωθεί ο χώρος κατάλληλα,
έτσι ώστε να γίνει η πινακοθήκη ένας
πόλος έλξης για τους επισκέπτες και ένα
στολίδι πολιτισμού στο κέντρο του χωριού
μας!
*Βιργινία Σιδέρη
Λίγα λόγια για τη ζωή και το έργο
του Αλέξανδρου Σιδέρη
(αποσπάσματα από το κείμενο της
Νικολέτας Μπέλεση-Σιολάβου)
που γράφηκε την δεκαετία του 1990 και
φυλάσσεται στη Δημοτική ΚοινότηταΓλώσσης)
Ο πατέρας του
ήταν από τους πρώτους μετανάστες της
Αμερικής και τον πήρε κοντά του σχεδόν
δεκαπέντε ετών. Εκεί στην Αμερική
σπούδασε στο ART STUDENTS LEAGUE και
στη συνέχεια στην Ακαδημία JULIEN
των Παρισίων. Υπήρξε αντιπρόεδρος
των Αμερικανών καλλιτεχνών PROFESSIONAL
ARTISTS LEAGUE CHAPTER NEW YORK CITY και
μέλος του BOARD OF DIRECTORS των
KNICKERBOCKER ARTISTS.
Αφιέρωσε τη
ζωή του ολόψυχα στη ζωγραφική και
διακρίθηκε με τιμητικές διακρίσεις
και βραβεύσεις για τα έργα του.
Εκθέσεις έργων
του έχουν γίνει εκτός της Νέας Υόρκης
στην Αθήνα, στο Παρίσι, Μόντε
Κάρλο,Φραγκφούρτη και Μόναχο. Πίνακές
του κοσμούν το μουσείο Αμαρίλιο,το
μουσείο MACO Καλιφόρνια και
άλλα πολλά. Έχει φιλοτεχνήσει
προσωπογραφίες μεγάλων προσωπικοτήτων
Ελλήνων και ξένων.
Σοβαροί
Αμερικανοί σχολιαστές στη NEW
YORK TIMES το 1945, αναφέρουν ότι <<ο
Αλέξανδρος Σιδέρης είναι εξαιρετικός
επιτήδειος δεξιοτέχνης και εμπειρογνώμων
συνθέτης των χρωμάτων. Είναι κάτοχος
σπάνιας ικανότητος εις τον χειρισμόν
του χρωστήρος,πράγμα το οποίο είναι
άλλωστε και το ουσιώδες μυστικό της
φρεσκάδας και ακτινοβολίας των πινάκων
του>>.
Αγιογράφησε
πολλούς Ορθόδοξους ναούς στην
Αρχιεπισκοπή Αμερικής και αυτά τα έργα
του αποτέλεσαν υπόδειγμα και αρχή για
τη μεταφύτευση της Βυζαντινής Αγιογραφίας
στην Αμερική.
Διατηρούσε
GALLERIE στη Νέα Υόρκη για
πολλά χρόνια την οποία αργότερα μετάτρεψε
σε STUDIO ζωγραφικής όπου
παρέδιδε μαθήματα ζωγραφικής μέχρι
του θανάτου του.
Μολονότι είχε
ζήσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής
του στην Αμερική, χειριζόταν άριστα τον
ελληνικό λόγο και την ελληνική γραφή,
ενώ διατηρούσε ανέπαφο το ''γλωσσώτικο
ιδίωμα'' της ομιλίας του. Σε τίποτα δεν
τον άλλαξε η Αμερική. Αντίθετα αυτός
πλουσιοπάροχα της παρείχε τις μεγάλες
του ικανότητες ως εκλεκτού Έλληνα
ζωγράφου που επάξια τίμησε την πατρίδα
του στα ξένα.
Ήταν παροιμιώδης
και ατελείωτη η αγάπη του για το νησί
του τη Σκόπελο και ιδιαίτερα το χωριό
του τη Γλώσσα, αλλά και ατελείωτος ο
καημός του να την επισκέπτεται όσο
συχνότερα μπορούσε, ακόμη και να ταφεί
στη Γλώσσα την πατρίδα του.
Με πολύ
συναισθηματισμό, περισυλλογή και
ωριμότητα,αυθόρμητα τελείως το 1975
αποφάσισε να δωρίσει στη Μητέρα Πατρίδα
42 από τους εκλεκτότερους ζωγραφικούς
πίνακές του, σαν δείγμα αγάπης,
ταπεινοφροσύνης, πατριωτισμού και
ευγνωμοσύνης στο μικρό χωριουδάκι που
του έδωσε το φως της ζωής του.
Χάρισε έτσι
ένα μεγάλο μέρος της ζωής του, για να
ζει με τους πίνακές του για πάντοτε,
μέσα στο Παρεκκλήσιο της εκκλησίας
Κοιμήσεως Θεοτόκου,για πάντα στην
αιωνιότητα, αφού η μοίρα του τον έταξε
για πολλά χρόνια να λείπει απ' αυτήν και
δεν τον αξίωσε να έρθει να ζήσει στην
αγαπημένη του πατρίδα για πολλά πολλά
χρόνια ακόμη.
<<Κάνω
έκκληση στις αρμόδιες υπηρεσίες του
Υπουργείου Πολιτισμού,του Υπουργείου
Εθνικής παιδείας και θρησκευμάτων και
του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού της
Ελλάδος,να μεταβούν στη νήσο Σκόπελο
για να γνωρίσουν και να εκτιμήσουν από
κοντά τα ανωτέρω έργα, να τα αξιολογήσουν
και να διαπιστώσουν τις συνθήκες της
αίθουσας που είναι εκτεθειμένα και
πιθανώς να φροντίσουν για τη σωστότερη
συντήρηση και διατήρησή τους καθώς και
την προβολή του Αλέξανδρου Σιδέρη στην
Ελλάδα και στο εξωτερικό μέσω του ΕΟΤ.
Ακόμη περισσότερο
να περιλάβουν τον καλλιτέχνη-ζωγράφο
Αλέξανδρο Σιδέρη στα επιφανή τέκνα της
νήσου Σκοπέλου, όπως τον Παύλο Νιρβάνα
και να τιμούν τη μνήμη του και τη δωρεά
του στο νησί που τόσο αγάπησε...>>
