Οἰκίας περιβάλλον, κέντρων, συνοικίας
ποὺ βλέπω κι ὅπου περπατῶ· χρόνια καὶ χρόνια.
Σὲ δημιούργησα μὲς σὲ χαρὰ καὶ μὲς σὲ λύπες:
μὲ τόσα περιστατικά, μὲ τόσα πράγματα.
Κ. Π. Καβάφης
Ἀναγκαία ἡ ἐπίσκεψη... Γιατὶ πάντα κάτι ξεχνιέται, κάτι χρειάζεται νὰ συμπληρώσει στὰ ὅσα πράγματα πάρθηκαν ἀπὸ τὸ παλιὸ τὸ σπίτι, νὰ γίνει ἡ ἀφορμὴ μιᾶς ἐπίσκεψης...Ὄχι ἐπιστροφῆς μὰ ἐπίσκεψης, ποὺ καθίσταται μὲν ἀναγκαία, ὅμως...Ὅμως δὲν παύει νὰ εἶναι πληγή, νὰ εἶναι ἀφορμὴ γιὰ νὰ βουρκώσουν τὰ μάτια, νὰ κινήσει ἡ καρδιὰ τὸ ταξίδι τὸ μυστικὸ τῆς νοσταλγίας. Γιατὶ ἡ πρώτη ἐκείνη ἐπίσκεψη, μετὰ τὴν ἀναχώρηση καὶ ἐγκατἀσταση πιὰ στὴ νέα κατοικία, εἶναι ἀναμφίβολα μιὰ ὁδυνηρὴ ἐμπειρία,ἡ ὁποία καὶ φανερώνει τὸ βαθμὸ τῆς εὐαισθησίας καὶ τοῦ λεπτοῦ ψυχισμοῦ τοῦ ἐπισκέπτη.
Ἔτσι, μὲ σφιγμένη τὴν καρδιὰ σιμώνεις τὸ κλειστὸ κι ἄδειο σπίτι, ἀνοίγεις τὴ θύρα καὶ ξανταμώνεις μὲ τὸ χθές. Τὸ χθὲς ποὺ σφράγισες στοὺς τοίχους τοὺς ὑγροὺς καὶ μισοσκότεινους τοῦ σπίτιοῦ, ξαναοσμίζεσαι τὶς γνώριμες τὶς μυρωδιές, τὶς παλιὲς καὶ κλεισμένες ἀνασες, τοὺς ἤχους τοὺς μυστικοὺς τοῦ σπιτιοῦ καὶ πασχίζεις νὰ βάλλεις σὲ μιὰ τάξη τὸ νοῦ καὶ τὴν ψυχή, ποὺ τούτη τὴν ὥρα μοιάζουν σὰν μιὰ ταραγμένη, θολὴ στέρνα, ὅπου θόλωσε μὲ τὴ ρίψη μιᾶς πέτρας στὰ ἡσυχα νερά της. Κι ἡ πρώτη αὐτὴ ἐπίσκεψη, μιὰ πέτρα εἶναι ποὺ ταράζει τὸ βυθὸ τῆς ψυχῆς καὶ ἀνεβαζει στὴν ἐπιφάνεια μνῆμες καὶ πρόσωπα: περασμένα πιά, ποτὲ ὅμως λησμονημένα.
Παράλληλα, ἡ πρώτη αὐτὴ ἐπίσκεψη εἶναι καὶ τὸ ἄνοιγμα μιᾶς νέας πληγῆς, ποὺ μονάχα ὁ χρόνος γιατρεύει. Μὲ μόνη διαφορὰ πὼς τὸ σημάδι ἀπομένει... Γιὰ νὰ θυμίζει ἐκείνη τὴν τραγικὴ ὥρα, τὴν ὥρα τῆς ἐπίσκεψης κι ὄχι τῆς ἐπιστροφῆς, Ποὺ ἀναμφίβολα εἶναι Ὥρα ὁδυνηρῆς ἐμβίωσης τοῦ κενοῦ ποὺ γεννᾶ ἡ ἀπουσία. Ἡ ἀπουσία τοῦ γνώριμου, οἰκείου χώρου, τοῦ μαθημένου χώρου, τὸν ὁποῖο δὲ συνατησε στὴ νέα κατοικία καὶ γειτονιά. Παρ᾿ ὅλο ποὺ οἱ νέοι του γείτονες εἶναι γνώριμοι, ὄχι ὅμως οἱ οἰκεῖοι, οἱ καθημερινές του συναντήσεις, οἱ νέες του συνήθειες εἶναι σὰν ξένες. Ἀνούσιες, πληγωμένες ἀπὸ τὴ νοσταλγία, ἄδειες ἀπὸ πρόσωπα μαθημένα καὶ οἰκεῖα...
Ἀναγκαία ἡ πρωτη ἐπίσκεψη, λοιπόν, ὅπως εἶναι περίπου ἡ πρώτη ἐπίσκεψη στὸ Κοιμητήριο, μετὰ τὴν ταφὴ προσφιλοῦς προσώπου... Γιατὶ κι ἐδῶ ἕνας περίεργος θάνατος ἁπλώνεται γύρω, καθὼς ἡ σιωπὴ καὶ ἡ κλειστὴ τοῦ σπιτιοῦ ἀτμόσφαιρα πιστοποιοῦν τὴν ἀπουσία. Ἀπουσία ποὺ φυτεύτηκε πιὰ καὶ σ᾿ αὐτὸ τὸ σπίτι, στὴ γειτονιὰ καἲ στὸ παλιὸ τὸ χωριό, ὅπως τὸ κάθε δέντρο. Ποὺ γιὰ νὰ μεγαλώσει καὶ νὰ τρανωθεῖ θέλει τὴ φροντίδα κὰι τὸ πότισμά του. Μόνο ποὺ ἡ ἐδῶ ἀπουσία γιὰ νὰ τρανωθεῖ, ἐπιθυμεῖ τῶν δακρύων τὶς ροὲς νὰ τὴν ποτίσουν. Κι ἐννοὼ πάντα τὶς πλέον εὐαίσθητες. Ὅσες, δηλαδή, ὑπάρχουν καὶ κινοῦνται ἀκόμα γύρω μας...
π. κ. ν. κ
