Facebook Instagram Twitter YouTube

Recent

Διαφημίσεις

Κυριακή 23 Απριλίου 2017

Μὲ τὸ καράβι ν᾿ ἀργεῖ....

(Μαθητικὰ βιώματα καὶ καταθέσεις γιὰ τὴν Κυρακὴ τοῦ Θωμᾶ)

Μπορεῖ νὰ πέρασαν κοντὰ πέντε δεκαετίες, μισὸς αἰώνας, δηλαδή, ἴσως καὶ παραπάνω, ὅμως χλωρὲς ἀπομένουν στὴ μνήμη ἐκεῖνες οἱ, δύσκολες, ὄντως, ὧρες τῆς ἀναχώρησης τὸ ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς τοῦ Θωμᾶ,  γιὰ τὸ Βόλο, γιὰ τὸ Γυμνάσιο,  ποὺ φοιτούσαμε τότε...
Κι ἴσως σήμερα νὰ μὴ λένε τίποτε στὰ νέα τὰ παιδιὰ αὐτὰ τὰ ἐφηβικὰ βιώματα καὶ ἡ νοσταλγία ποὺ τὰ περιβάλλει, ὅμως ἄν σταθεῖ κάποιος καὶ τὰ ἐξετάσει στοργικὰ καὶ ὑπεύθυνα, τότε θὰ καταλάβει, γιατὶ ἐκεῖνος ὁ κατήφορος ἀπὸ τὸ χωριό μας στὸ Λουτράκι ἦταν μιὰ κάθοδος διόλου εὐχάριστη καὶ εὐεργετικὴ στὶς ψυχές μας. Στὶς ψυχές μας ποὺ διατηροῦσαν ἀκόμα ψήγματα εὐαισθησίας, προσήλωσης στὸ «οἰκίας περιβάλλον» ( Κ. Π. Καβάφης), στὸ σπίτι μας...Ὅμως ἡ ζωὴ τοῦ καθενός μας εἶναι ἀναπότρεπτα διανθισμένη μὲ ποκίλα βιώματα, κάποια ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι τόσο ἀκριβὰ καὶ ραντισμένα μὲ τῆς εὐαισθησίας τὰ ἀρώματα. Ὅπως ἐκεῖνα τῆς ἀναχώρησης ἀπὸ τὸ νησὶ τὴν  Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ, ὅπως προαναφέρθηκε.

Ἀφοῦ, λοιπόν, περνοῦσε ἡ Μ. Ἑβδομάδα μὲ ὅλο της τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴν κατάνυξη, ἔφτανε κι ἡ ἑβδομάδα τῆς Διακαινησίμου μὲ κατάληξη τὴν Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ. Κι ἦταν ἡ ἡμέρα αὐτὴ ἡ στερνή μας στὸ χωριὸ ποὺ εὐωδίαζε ἄνοιξη καὶ Πασχαλιά. Γιατὶ ἀπὸ τὴν ἑπομένη ἔπρεπε νὰ ἐπιστρέψουμε στὰ μαθητικά μας τὰ θρανία καὶ στὴν ἀναμονὴ τῆς ἡμέρας ποὺ θὰ ἐπιστρέφαμε καὶ παλι στὸ χωριό.
Τὸ καράβι συνήθως περνοῦσε ἀπὸ τὸ Λουτράκι τὸ ἀπόγευμα, ὁπότε γύρω στὸ μεσημέρι ἀναχωρούσαμε ἀπὸ τὸ χωριό, παλιότερα μὲ τὰ πόδια, ἀπὸ τὸ παλιὸ τὸ καλτερίμι κι ἀργότερα ἀπὸ τὸν Ἐλιώνα μὲ τὸ λεωφορεῖο.

Ἀλήθεια, μὲ πόση ὀδύνη ἀφήναμε τότε τὰ σπίτια μας ἀποχαιρετώντας τοὺς δικούς μας... Κι ὅταν πάλι φτάναμε στὸ Λουτράκι, μὲ πόση νοσταλγία κοιτάζαμε τὰ λευκὰ σπιτάκια τοῦ χωριοῦ ποὺ χύνονταν ἀπένατί μας,  στὴν ὁλοπράσινη πλαγιά,  σὰν μιὰ χοῦφτα βότσαλα!!! Τί στιγμὲς κι ἐκεῖνες... Μὲ συντροφιὰ  τὴ γεύση τῆς πασχαλινῆς τῆς κουλούρας στὸ στόμα καὶ τοῦ μαγιάτικου τοῦ τριαντάφυλλου τὴν εὐωδιὰ στὴν τσέπη τοῦ σακκακιοῦ... Κι ἡ σκέψη νὰ σεργιανᾶ στὰ σοκκάκια τοῦ χωριοῦ, νὰ στέκει προσμονάριος στὸ χωνεμένο μισοσκόταδο τῆς παλιάς μας ἐκκλησιᾶς, νὰ παραστέκει στὸ λιτὸ τραπέζι τὸ γιορτινό...
Κάποτε ὅμως συνέβαινε ν᾿ ἀργεῖ νὰ ἔλθει τὸ καράβι... Κι αὐτὴ ἡ καθυστέρηση ἦταν, στ᾿ ἀλήθεια,  τόσο λυτρωτική, τόσο φορτισμένη μὲ συγκίνηση.Τότε... Στὰ τρυφερὰ τὰ χρόνια δηλαδή...

π. κ. ν..κ    Σάββατο τῆς Διακαινησίμου 2017. 
Κοινοποίηση