Μνῆμες Κληματιανὲς καὶ πάλι...Καθὼς μέσιασε ὁ Μάης καὶ σιμώνει τὸ ὑπέροχο ἑλληνικὸ καλοκαίρι, εἶναι ἀδύνατο ἡ νοσταλγία νὰ μὴν ἀγγίξει τὴν ψυχή, μέρες ποὺ εἶναι. Κι αὐτό, γιατὶ οἱ λιτὲς οἱ εὐωδιὲς ἀπὸ τὰ μαγειρεμένα κουκιὰ μὲ τὶς «βυσινοβαφεῖς», κατὰ τὸν ἀμίμητο Μωραϊτίδη ἀγκινάρες, ἀλλὰ καὶ ἀπό τὰ λαχταριστὰ «γιαπράκια», γίνονται ἀνάκλημα ἱερό, τρυφερὸ καὶ βελούδινο χάδι στὴν ψυχή, ποὺ περιμένει πάντα, τέτοιους νοσταλγικοὺς περίπατους στὸ χωριό μας,τὸ Κλήμα.
Ἀλήθεια, ποιὸς δὲ θυμᾶται τὰ μικρὰ κηπάκια μὲ τὶς σκουρογάλαζες ἀγκιναριές, τὰ τρυφερὰ «πεντοκούκια», δηλαδή, τὰ φυτά, ποὺ στὸ « φκάρι » τους εἶχαν πέντε κουκιά. Κι ὔστερα στὴν ἄκρη τοῦ κήπου τὰ σκουροπράσινα φρέσκα κρεμύδια, ὁ δύοσμος, ὁ ἄνιθος, ὁ μαϊτανός...
Ὅπως ἐπίσης ποιός δὲ θυμᾶται πόσο « βουdουβόλαε » τὸ χωριὸ ἀπὸ τὰ μαγειρεμένα ἀγκιναροκούκια, μὲ φρέσκο κρεμύδι, ἄνιθο, μάραθο καὶ ἄλλα μυρωδικὰ μαγειρεμένα πάνω στὴ φωτιὰ μὲ τὰ ξύλα. Γιὰ ν᾿ ἀκολουθήσουν τὰ εὔγευστα «γιαπράκια» καμωμένα μὲ τρυφερὰ φύλλα τῆς κληματαριᾶς!!! Μοσχοβόλαε ὁ τόπος, οἱ γειτονές, πράγματι. Κι ἄκουγες τότε τὴ μιὰ νοικοκυρὰ νὰ λέει τῆς ἄλλης, ὅταν τῆς πρόσφερε ἕνα πιατάκι ἀπὸ τὰ γιαπράκια, «γιὰ νὰ φάνει κι οἱ θ’κοί τσ᾿ στοὺν ἄλλου κόσμου»,
-Ἀρή, ἔπισι ἡ μύτη μ’ ἀπ’μυρουδιά. Τέτοια γιαπράκια δὲ ματάφαγα!! ἤ τὸ ἄλλο
-Ἀρή, ἅμα ἤμνα γκαστρουμέν’ θὰ λὰ μ᾿ πέσ’τοὺ πιδί.
Ἀφοῦ,λοιπόν,μαζεύαν ἀπὸ τὰ γύλλα τὸ ροδόσταμο, μετὰ τὴν ἀρμαθα δὲν τὴν πετοῦσαν ἀλλὰ τὴ βάζανε πίσω ἀπὸ τὴν πόρτα νὰ εὐωδιάζει τὸ σπίτι...
Τὰ χρόνια μπορεῖ νὰ πέρασαν, ὅπως ἐπίσης μπορεῖ σήμερα τὰ ἀγκιναροκούκια νὰ τὰ μαγειρεύουν στὴ σύγχρονη ἠλεκτρικὴ κουζίνα καὶ τὰ γιαπράκια ἐπίσης, μπορεῖ τὰ μαγιάτικα τὰ τριαντάφυλλα νὰ τὴν ἀναδίνουν ἐκείνη τὴν παλιὰ εὐωδιά, ὅμως μέσα στὴν ψυχὴ ἀπομένει πάντα ἡ εὐωδιὰ ἀπὸ τὰ ἀγκιναροκούκια, τὰ γιαπράκια, τὰ μαγιάτικα τριαντάφυλλα... Γιὰ νὰ θυμίζουν τὴν παλιὰ τὴν ἄνοιξη, τὴν Κληματιανή...
π. κ. ν. κ
Λεξιλόγιο:
Βουdουβουλῶ = μοσχοβολῶ
Τζάρα ( ἡ ) = γυάλα
